In 1963 maakte Lehmann zijn eerste openbare voordracht in de Jazz and Poetry-club Sheherazade aan het Rembrandtplein.

Op 28 februari 1966 trad Louis Lehmann op op het legendarische dichtfestival Poëzie in Carré, bijgewoond door 2000 bezoekers. Als enige van de 25 dichters droeg hij zijn gedichten uit het hoofd voor (zie: Geschiedenis 24 (na ca.13 minuten).

Hij bracht er De zin des levens, enzovoort ten gehore en de Quintessence van de blues over een oneven aantal sokken aan de waslijn, waarbij Lehmann zichzelf begeleidde op een mondharmonica.

Om niet gehinderd te worden in zijn wetenschappelijke carrière, besloot Lehmann vanaf 1966 niet meer te publiceren
Het lukte Lehmann, tot zijn spijt, niet een aanstelling te krijgen in zijn vakgebied. Hoewel hij tussen 1966 en 1996 niet heeft gepubliceerd bleef hij in die jaren nog wel dichten en componeren en schrijven onder pseudoniem in tijdschriften.

Publiceren deed hij uitsluitend op het gebied van de archeologie, en vooral de scheepsarcheologie. In 1974 ontving hij een reisbeurs van zwo (Zuiver Wetenschappelijk Onderzoek) dat hem in staat stelde om onderzoek te doen naar de galeien. Deze studiereis bracht hem naar alle bibliotheken en archieven in de uithoeken van Europa. De resultaten werden gepubliceerd in, vooral buitenlandse tijdschriften. Regelmatig werd hij uitgenodigd op internationale congressen.
Behalve de technische aspecten van de galei, behandelde hij ook het leven aan boord, van geketenden en ongeketenden, de rekrutering van roeiers en galeislaven, de functies van de galeien, de concurrentie met andere vaartuigen en het verdwijnen van de galeien uit de zeevaart.

   Foto: Eddy Postuma de Boer